hurt30
23-02-13, 01:19
Με αφορμή πρόσφατα posts σχετικά με την επισκευή τροφοδοτικών Laptop αλλά και μικρών πακ πρίζας θα ήθελα να μου επιτρέψετε να παρουσιάσω την δική μου άποψη.
Συνήθως οι ιδεές που ακούω για χαλασμένα πακ και τροφοδοτικά laptop είναι το «πέταξε το». Ένας πραγματικός επισκευαστής όμως δεν πετάει τίποτα είναι σαν τον ρακοσυλλέκτη μόνο που επισκευάζει ότι πέσει στο χέρι του.
Τα σύγχρονα τροφοδοτικά είναι φτιαγμένα από θερμοπλαστικά όπως ΑΒS ή PPE. Φτιάχνονται σε καλούπια και στα σημεία που κλείνουν υπάρχει πατούρα σχήματος Π από την μια και ανάποδου T από την άλλη. Στα εργοστάσια χρησιμοποιούνται δύο μέθοδοι κόλλησης.
Τήξη της επιφανείας των θερμοπλαστικών με σύρμα νικελίου το οποίο διαρρέεται από ρεύμα και λιώνει τις δυο επιφάνειες και άμεση σύσφιξη των επιφανειών.
Σύσφιξη των δύο επιφανειών και συγκόλληση με εξωτερικά επήρεια υπερήχων. Με αυτή την μέθοδο κλείνεται το τροφοδοτικό και γύρω γύρω περνάει μια ισχυρή πηγή υπερήχων η οποία λιώνει τις δυο επιφάνειες στο σημείο ραφής κάνοντάς τες μια ενιαία. Αυτή η μέθοδος αφορά το 90% των τροφοδοτικών λάπτοπ και πακ καλής ποιότητας.
Κόλληση με κυανοακρυλικό εστέρα (superglue – κόλλα στιγμής).
Πως θα ανοίξει ένα τέτοιο πακ όμως; Εδώ λοιπόν ας σκεφτούμε όσοι έχουμε προσπαθήσει στο παρελθόν να ανοίξουμε κάτι τέτοιο, συνήθως ακολουθείται μια από τις παρακάτω προσεγγίσεις:
Περνάμε πολλές φορές την ραφή του τροφοδοτικού μέχρι που το πλαστικό αδυνατεί και σπάει σε μια ευθεία που είναι ακανόνιστη. Εκατέρωθεν της ραφής το πάχος του πλαστικού είναι ακανόνιστο. Και όταν θα χρειαστεί να το κλείσουμε πάλι υπάρχουν περιοχές που έχουν φουλ πλαστικό και άλλες που βλέπουμε το κύκλωμα από μέσα. Μετά την συγκόλληση των δυο πλαστικών η μηχανική αντοχή κατά μήκος της συγκόλλησης είναι ανισομερής με αποτέλεσμα την τρίτη με τέταρτη φορά που θα πέσει κάτω να ραγίσει.
Παίρνουμε τον λεπτό δίσκο κοπής του dremel και χαράζουμε την ραφή μέχρι να φύγει το πλαστικό. Καλή ιδέα από πρώτη άποψη, καθαρή και γρήγορη κοπή και λεία επιφάνεια. Αλλά το ύψος των καπακιών μικραίνει και επίσης η επιφάνεια συγκόλλησης των πλαστικών δεν έχει καμία πατούρα αυτά κολλάνε όπου να ‘ναι και η μηχανική αντοχή τους είναι επίσης μειωμένη. Για να μην συζητήσω τι μπορεί να γίνει αν ο δίσκος του dremel πάει πιο βαθιά και κόψει και κανένα κομμάτι από το κύκλωμα.
Παίρνουμε ένα κατσαβίδι ίσιο ψιλομεγάλο. Σπάμε τις άκρες το βάζουμε ανάμεσα στα δυο καπάκια και εν είδη μοχλού σπάμε τα δύο κομμάτια μεταξύ τους. Συνήθως αυτή η μέθοδος αφήνει πίσω το τροφοδοτικό με 4 μεγάλες τρύπες στις γωνίες και εμάς να βρίζουμε να βάζουμε όλες μας τις δυνάμεις και το τροφοδοτικό να ανοίγει όπου να ‘ναι και μεγάλα μέρη να παραμορφώνονται τόσο που να μην μπορεί να κλείσει στο τέλος…
Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν δουλέψει βάζουμε δυναμίτη, C-4, 200αρι σφυρί, του πετάμε τα μάτια έξω το βάφουμε μπλε και το πετάμε στην θάλασσα και ψάχνουμε για άλλο.
Εδώ θα ήθελα να παρουσιάσω την δική μου μέθοδο. Πρώτα από όλα τα καπάκια είναι θερμοπλαστικά. Άρα είναι πιο μαλακά όσο η θερμοκρασία είναι πιο υψηλή και πιο σκληρά όσο η θερμοκρασία χαμηλώνει.
Υποψήφιο θύμα τροφοδοτικό από sony psp. Τυπικό δείγμα δεν-ανοίγει-με-τίποτα-το-κέρατο-μου.
35586
Το βλέπουμε γύρω γύρω είναι κλεισμένο λες και θα το ρίξει κανένας στην θάλασσα.
355873558835589
Αν δοκιμάσουμε το κοπίδι δεν μπαινει με τίποτα μέσα στις γωνίες του. Αντί να γίνουμε λοιπόν δυνατότεροι και σπάσουμε καμμιά λάμα και φάμε τα χέρια μας γινόμαστε εξυοπνότεροι.
Το ποιό ευάλλωτο σημείο των κολλήσεων είναι εκει που βρίσκεται το λάστοιχάκι διέλευσης του καλωδίου. Εκεί υπάρχει μια διακοπη στην κόλα και είναι το ιδανικό μέρος να ξεκινήσουμε!
3559035591
Συνήθως οι ιδεές που ακούω για χαλασμένα πακ και τροφοδοτικά laptop είναι το «πέταξε το». Ένας πραγματικός επισκευαστής όμως δεν πετάει τίποτα είναι σαν τον ρακοσυλλέκτη μόνο που επισκευάζει ότι πέσει στο χέρι του.
Τα σύγχρονα τροφοδοτικά είναι φτιαγμένα από θερμοπλαστικά όπως ΑΒS ή PPE. Φτιάχνονται σε καλούπια και στα σημεία που κλείνουν υπάρχει πατούρα σχήματος Π από την μια και ανάποδου T από την άλλη. Στα εργοστάσια χρησιμοποιούνται δύο μέθοδοι κόλλησης.
Τήξη της επιφανείας των θερμοπλαστικών με σύρμα νικελίου το οποίο διαρρέεται από ρεύμα και λιώνει τις δυο επιφάνειες και άμεση σύσφιξη των επιφανειών.
Σύσφιξη των δύο επιφανειών και συγκόλληση με εξωτερικά επήρεια υπερήχων. Με αυτή την μέθοδο κλείνεται το τροφοδοτικό και γύρω γύρω περνάει μια ισχυρή πηγή υπερήχων η οποία λιώνει τις δυο επιφάνειες στο σημείο ραφής κάνοντάς τες μια ενιαία. Αυτή η μέθοδος αφορά το 90% των τροφοδοτικών λάπτοπ και πακ καλής ποιότητας.
Κόλληση με κυανοακρυλικό εστέρα (superglue – κόλλα στιγμής).
Πως θα ανοίξει ένα τέτοιο πακ όμως; Εδώ λοιπόν ας σκεφτούμε όσοι έχουμε προσπαθήσει στο παρελθόν να ανοίξουμε κάτι τέτοιο, συνήθως ακολουθείται μια από τις παρακάτω προσεγγίσεις:
Περνάμε πολλές φορές την ραφή του τροφοδοτικού μέχρι που το πλαστικό αδυνατεί και σπάει σε μια ευθεία που είναι ακανόνιστη. Εκατέρωθεν της ραφής το πάχος του πλαστικού είναι ακανόνιστο. Και όταν θα χρειαστεί να το κλείσουμε πάλι υπάρχουν περιοχές που έχουν φουλ πλαστικό και άλλες που βλέπουμε το κύκλωμα από μέσα. Μετά την συγκόλληση των δυο πλαστικών η μηχανική αντοχή κατά μήκος της συγκόλλησης είναι ανισομερής με αποτέλεσμα την τρίτη με τέταρτη φορά που θα πέσει κάτω να ραγίσει.
Παίρνουμε τον λεπτό δίσκο κοπής του dremel και χαράζουμε την ραφή μέχρι να φύγει το πλαστικό. Καλή ιδέα από πρώτη άποψη, καθαρή και γρήγορη κοπή και λεία επιφάνεια. Αλλά το ύψος των καπακιών μικραίνει και επίσης η επιφάνεια συγκόλλησης των πλαστικών δεν έχει καμία πατούρα αυτά κολλάνε όπου να ‘ναι και η μηχανική αντοχή τους είναι επίσης μειωμένη. Για να μην συζητήσω τι μπορεί να γίνει αν ο δίσκος του dremel πάει πιο βαθιά και κόψει και κανένα κομμάτι από το κύκλωμα.
Παίρνουμε ένα κατσαβίδι ίσιο ψιλομεγάλο. Σπάμε τις άκρες το βάζουμε ανάμεσα στα δυο καπάκια και εν είδη μοχλού σπάμε τα δύο κομμάτια μεταξύ τους. Συνήθως αυτή η μέθοδος αφήνει πίσω το τροφοδοτικό με 4 μεγάλες τρύπες στις γωνίες και εμάς να βρίζουμε να βάζουμε όλες μας τις δυνάμεις και το τροφοδοτικό να ανοίγει όπου να ‘ναι και μεγάλα μέρη να παραμορφώνονται τόσο που να μην μπορεί να κλείσει στο τέλος…
Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν δουλέψει βάζουμε δυναμίτη, C-4, 200αρι σφυρί, του πετάμε τα μάτια έξω το βάφουμε μπλε και το πετάμε στην θάλασσα και ψάχνουμε για άλλο.
Εδώ θα ήθελα να παρουσιάσω την δική μου μέθοδο. Πρώτα από όλα τα καπάκια είναι θερμοπλαστικά. Άρα είναι πιο μαλακά όσο η θερμοκρασία είναι πιο υψηλή και πιο σκληρά όσο η θερμοκρασία χαμηλώνει.
Υποψήφιο θύμα τροφοδοτικό από sony psp. Τυπικό δείγμα δεν-ανοίγει-με-τίποτα-το-κέρατο-μου.
35586
Το βλέπουμε γύρω γύρω είναι κλεισμένο λες και θα το ρίξει κανένας στην θάλασσα.
355873558835589
Αν δοκιμάσουμε το κοπίδι δεν μπαινει με τίποτα μέσα στις γωνίες του. Αντί να γίνουμε λοιπόν δυνατότεροι και σπάσουμε καμμιά λάμα και φάμε τα χέρια μας γινόμαστε εξυοπνότεροι.
Το ποιό ευάλλωτο σημείο των κολλήσεων είναι εκει που βρίσκεται το λάστοιχάκι διέλευσης του καλωδίου. Εκεί υπάρχει μια διακοπη στην κόλα και είναι το ιδανικό μέρος να ξεκινήσουμε!
3559035591